The Painful of Love

เนื้อเรื่อง

“ปาร์ค จองมิน หัวใจนายเป็นของฉันคนเดียว.. และตลอดไป.....” – คิม ฮยอนจุง

1 June 2009

“มิน อย่าทำแบบนี้สิ อ๊ะ” เสียงพูดพร้อมครางของฮยอนจุงแทบฟังไม่ได้ศัพท์ เมื่อจองมินเริ่มรุกหนักขึ้น มือซุกซนยังคงลูบไล้ไปตามเรือนร่างสวย ผิวขาวนวลเนียน ของคนข้างใต้

“จุง อดทนอีกนิดนะ ใกล้แล้วล่ะ อ๊าาาา” จองมินค้างแก่นกายไว้ พร้อมประคองร่างเล็กไว้ เตรียมปลดปล่อย ให้เขาทั้งสองไปถึงจุดหมายพร้อมกัน

“อ๊ะ อ๊าาาาาา” เสียงครางของทั้งสองดังขึ้นแทบพร้อมกัน พร้อมกับอาการเหนื่อยหอบของคนข้างใต้ ร่างสูงใช้แขนของตนแทนหมอนให้ร่างเล็กหนุน และ โอบกอดร่างเล็กไว้แน่น

“เหนื่อยเหรอครับ ที่รัก” จองมินถามขึ้น

“ไม่หรอก แค่วันนี้มันรู้สึกเจ็บๆ เกร็งๆ ขึ้นมาน่ะ” ร่างเล็กพูดออกไปตามตรง

“ขอโทษนะครับ ที่รัก แต่วันนี้คุณน่ารักมากเลย” ร่างสูงพูดพร้อมยืดตัวและจุมพิตอย่างอ่อนโยนที่หน้าผากของร่างเล็ก

“มิน มินจะรักจุงคนเดียวใช่มั้ย? มินจะไม่มีวันทิ้งจุงใช่มั้ย?” ร่างเล็กที่ค่อนข้างจะขี้กังวลและคิดมากโพล่งถามร่างสูงขึ้นมา

“มินรักจุงคนเดียวคับ รักมากด้วย หัวใจของมินจะเป็นของจุงคนเดียว และคนสุดท้ายคับ”ร่างสูงใช้น้ำเสียงออดอ้อนที่ใครๆได้ฟังก็ต้องใจอ่อนแน่นอน ตอบกลับร่างเล็กมา ร่างเล็กคลี่ยิ้มสวยออกมา และหลับอย่างไร้กังวลในอ้อมกอดของร่างสูง

เช้าวันต่อมา ความอบอุ่นและแสงเจิดจ้าของแดดในยามเช้า ได้ทำให้ห้องดูสว่างสดใส ร่างสูงเริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆลืมตาขึ้น และแอบมองร่างเล็กในอ้อมกอดของตนด้วยสายตารักใคร่

“หลับให้สบายนะคับ เจ้าหญิงของผม” จองมินพูดพร้อมกับจุมพิตที่หน้าผากของฮยอนจุงอย่างแผ่วเบา และค่อยๆผละอ้อมกอดออกอย่างช้าๆและระมัดระวัง เพราะกลัวจะทำให้การพักผ่อนของร่างเล็กจะถูกรบกวน

หลังจากผละอ้อมกอดได้สำเร็จ ร่างสูงก็เดินตรงไปหยิบผ้าเช็ดตัวจากชั้นในห้องแต่งตัวที่จัดพื้นที่ไว้อย่างเหมาะและมีทางเดินเชื่อมกันกับห้องอาบน้ำ

เมื่อถึงห้องอาบน้ำ ร่างสูงก็จัดการทำธุระส่วนตัว และชำระล้างร่างกายของตน ระหว่างที่ร่างสูงอาบน้ำ ร่างเล็กเริ่มรู้สึกตัว จัดการล้างหน้าและแปรงฟันในส่วนที่เป็นอ่างล้างหน้า เมื่อเสร็จร่างเล็กจึงเดินออกจากส่วนที่เป็นห้องน้ำและห้องนอน เดินลงบันไดไปยังห้องครัวซึ่งอยู่ด้านล่าง แม้จะไม่ถนัดเรื่องทำอาหารนัก แต่ด้วยความที่เป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนประจำ จึงทำให้ฮยอนจุง พอจะทำอาหารเช้าง่ายๆอย่างข้าวผัดกิมจิ ให้กับจองมินและตนเองได้

เมื่อทำอาหารเช้าและล้างอุปกรณ์การทำใส่เก็บเข้าที่เสร็จเรียบร้อย ฮยอนจุงจึงเดินขึ้นมาตามจองมิน จองมินนั้นเป็นศัลยแพทย์มือหนึ่งที่อายุน้อยที่สุดในโรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่ เขาค่อยๆนำชุดกราวด์สีขาวสะอาดตา ที่พับและพาดไว้อย่างประณีตมาพาดทีแขนด้านซ้ายของเขา เป็นอันดับสุดสุดท้าย วันนี้จองมินแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้าสดใส กางเกงสแลคและไทด์สีขาวสะอาดตาเข้ากับชุดกราวด์คลุมภายนอกของเขาอย่างมาก

“เจ้าชายคุณหมอจองมิน อาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว หิวรึยังคับ?” เสียงหวานๆ ของร่างเล็กที่ถามอย่างหยอกล้อคนรักดังขึ้น ทำให้จองมินที่ได้ยินถึงกับยิ้มกว้าง

“หิวมากๆเลยครับ เจ้าหญิงของผม วันนี้จะมีอะไรน้า” จองมินตอบกลับอย่างอารมณ์ดี

“ข้าวผัดกิมจิ รีบลงมานะ เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอกคับ คุณหมอ” ร่างเล็กตอบกลับอย่างอารมณ์ดีแต่ก็ยังไม่ลืมเตือนร่างสูง

“งั้นเราลงไปกินพร้อมกันเลยดีกว่าครับ เจ้าหญิง” จองมินกล่าวพร้อมเตรียมช้อนตัวจะอุ้มร่างเล็ก แต่โดนห้ามเอาไว้เสียก่อน จึงได้แต่เดินลงไปพร้อมกัน

“อร่อยมั้ย?” ร่างเล็กที่นั่งข้างๆเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างสูงกินไปได้เกือบครึ่งจานแล้ว

“อร่อยมากเลยครับ”แต่แทนที่มืออีกข้างที่ว่างจะอยู่บนหัวเข่าของร่างเล็กจากตอนเริ่มกินนั้นจะอยู่แบบเดิมมันกลับเริ่มไล้ขึ้นมาสูงขึ้นแบบแปลกๆ และค่อยๆสอดเข้าไปภายใต้กางเกงขาสั้นที่ร่างเล็กสวมใส่

“อ้ะ มิน อย่าทำแบบนี้สิ“ เมื่อคว้ามือซนของร่างสูงได้แล้ว ร่างเล็กจึงเอาขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ และแอบถอนใจอย่างรู้สึกปลอดภัย

“จุงอ้ะ นิดเดียวก็ไม่ได้เหรอ” จองมินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ไม่ได้ๆๆ ตอนนี้ไม่ได้ มินไปทำงานได้แล้วนะ เดี๋ยวจะสายเอา” ฮยอนจุงพูดขึ้นเพราะพยายามหาทางเอาตัวรอด แต่จริงๆไม่ใช่ว่าไม่อยากหรอกนะ รู้สึกดีด้วยซ้ำที่ร่างสูงทำแบบนี้ แต่ว่าถ้าตามใจ อาจจะทำให้ร่างสูงเสียการเสียงานเอาได้

“ก็ได้ครับ เจ้าหญิง” จองมินตอบหน้ายู่นิดๆ แต่แล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา “ตอนนี้ไม่ได้ ตอนเย็นกลับมา มินจะเอาคืนจุง2เท่าเรยนะ” จองมินพูดแบบเอาแต่ใจ

“บ้า กลับมาเอาคืนเร็วๆละกัน ว่าแต่จะกลับกี่โมงล่ะ” ร่างเล็กถามขึ้น

“คงถึงประมาณ เอ่ออ 4 ทุ่มน่ะ พอดีว่าวันนี้มีเคสใหญ่ต้องอยู่ศึกษา แล้วพรุ่งนี้ก็จะผ่าแล้ว” จองมินตอบกลับมาแต่น้ำเสียงไม่ค่อยหนักแน่นเท่าไรนัก

“ทำไมช่วงนี้กลับดึกจัง?” ร่างเล็กถามด้วยความสงสัย เพราะว่าช่วง2-3เดือนมานี้ ร่างสูงกลับดึกแทบทุกวัน

“ก็บอกว่ามีเคสใหญ่ต้องศึกษาไง จุง อย่าคิดมากสิ” ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงรำคาญนิดๆ และรีบเดินออกไปจากบ้าน

“ทำไม มิน ทำไมนายถึงทำเหมือนกับว่ารำคาญชั้น นายไม่รักฉันแล้ว นายจะทิ้งฉันแล้ว” ฮยอนจุงเริ่มคิดมาก ทำให้อาการปวดหัวที่รุมเร้ากำเริบขึ้น ร่างเล็กเริ่มลงไปขดตัว และเริ่มดิ้นไปดิ้นมา ฮยอนจุงพยายามกัดฟันข่มความปวด และค่อยๆคลานไปหยิบขวดยาที่อยู่ใกล้ๆ เขาเทเม็ดยาสีขาว2เม็ด ใส่มือ นำใส่ปาก กลืนมันลงไป และนอนกุมขมับตนเองอยู่กับพื้น

“มินรักชั้น มินรักชั้น เค้าไม่มีวันทิ้งชั้น ไม่มีวัน” ฮยอนจุงพยายามข่มใจตนเองไม่ให้คิดมาก

24.00

“มินครับ จะกลับแล้วเหรอ อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่กับจุนก่อนสิคับ” ฮยองจุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ไม่ได้จริงๆ มินบอกกับจุงว่าจะกลับถึงบ้าน 4 ทุ่ม นี่ก็เลยมาเยอะมากแล้ว จุงเปนคนคิดมากอยู่ด้วย มินเป็นห่วงเค้าน่ะ จุน เข้าใจมินนะ” จองมินพูดขึ้น เมื่อโดนฮยองจุนพูดรั้งเอาไว้

“มิน มินรักจุนมั้ย” ฮยองจุนถามขึ้น เพราะอยากรู้ว่า คนที่ตนหลงรัก จนยอมลดตัวลงมาเป็นชู้ จะมีความรู้สึกเช่นเดียวกันกับตนบ้างมั้ย

“มินรักจุน รักมากด้วย หัวใจของมินจะเป็นของจุนคนเดียว และคนสุดท้ายคับ”

“แล้วเมื่อไร มินจะเลิกกับเขาซะทีล่ะ” ฮยองจุนถามขึ้นด้วยความเอาแต่ใจ

“จุง เขาอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก เขาค่อนข้างจะว้าเหว่ และกลัวการอยู่คนเดียว พอมีมิน เขาจึงรักมินมาก และก็หวงมาก หวงจนตัวมินเองรู้สึกอึดอัด แต่มินก็เป็นห่วงเขา สงสารเขา กลัวว่าเขาจะอยู่คนเดียวไม่ได้ มินจะค่อยๆหาโอกาสเหมาะบอกเลิกกับเขา แล้วมินจะมาหาจุนคนแรกเลย มินสัญญาครับ มินไปละนะ” จองมินพูดอธิบายพร้อมกับใส่เสื้อผ้าและเดินออกไป

“มินรักจุน รักมากด้วย หัวใจของมินจะเป็นของจุนคนเดียว และคนสุดท้ายคับ” ฮยองจุนกดฟังเสียงที่ตนแอบอัดไว้และยิ้มด้วยความพอใจ

“หวังว่า นายฟังแล้วคงมีความสุขนะ คิมฮยอนจุง เพื่อนรัก หึหึหึ” ฮยองจุนพูดพร้อมส่งข้อความไปให้เบอร์ที่คุ้นเคย

“ทำไมยังไม่กลับอีกนะ นี่ก็จะตี1แล้วด้วย” ฮยอนจุงเดินวนไปมาระหว่างห้องนอนและระเบียง ด้วยความกังวลเนื่องจากจองมินกลับผิดเวลาที่บอกไว้ ไปถึง3 ชม.

“รถติด รถติด รถติด มินคงจะรถติด เลยกลับช้า มินไม่ได้มีคนอื่น มินรักจุงคนเดียว” ร่างเล็กพร่ำบอกตนเองไม่ให้วิตกจนเกินไป

ตื้ดด... เสียงข้อความดังขึ้น ฮยอนจุง จึงหยิบขึ้นมาดู ด้วยหวังว่าอาจจะเป็นข้อคามจากคนรัก

 “มินรักจุน รักมากด้วย หัวใจของมินจะเป็นของจุนคนเดียว และคนสุดท้ายคับ”

“อ๊ากกกกกกก” ฮยอนจุงร้องขึ้นอย่างสติเสีย ขว้างโทรศัพท์กระทบกับกำแพง จนส่วนประกอบของมันกระจายออกจากกัน

อาการปวดหัวอย่างรุนแรงเริ่มรุมเร้าร่างเล็กขึ้นอีกครั้ง จนต้องทรุดลงไปนอนกับพื้น ร่างเล็กดิ้นทุรนทุราย เอื้อมไปหยิบขวดยา และเทมันออกมา ใส่ปาก และกลืนมันลงไป เมื่อสงบสติได้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ร่างเล็กมั่นใจว่าต้องเป็นคนรักของตนแน่นอน จึงเดินไปรอ เปิดประตูให้ และเข้าสวมกอดร่างสูง

            “จุง ปล่อยก่อน ผมจะเข้าห้อง ผมเหนื่อย” จองมินพูดขึ้นและแกะอ้อมกอดของคนตัวเล็กออก พร้อมเดินเข้าไปในห้อง โดยมีร่างเล็กเดินตามมา

            “ทำไมถึงเพิ่งกลับล่ะ” ฮยอนจุงเอ่ยถามขึ้น

            “ผมลืมดูเวลาน่ะ” จองมินบอกปัดๆ

            “จริงๆเหรอ” ฮยอนจุงถามเพื่อความมั่นใจ

            “ผมจะโกหกคุณทำไม จุงอย่าถามเซ้าซี้น่า ผมเหนื่อยนะ”จองมินหันกลับมาตอบด้วยความรำคาญ

            “นั่นรอยอะไรน่ะ” ฮยอนจุงถามขึ้น เมื่อเหนรอยแดงที่คอของจองมิน

            “รอยของคุณนั่นแหละ จุง ผมมีคุณคนเดียวนะ จะเป็นของคนอื่นไปได้ยังไง” จองมินพูด พลางผลักร่างเล็กให้นอนลงบนเตียงและขึ้นคร่อม

            “ใช่สิ จะเป็นของคนอื่นไปได้ยังไง” ร่างเล็กพูด พร้อมหยาดน้ำตาเล็กๆ ที่ร่างสูงด้านบนไม่เห็น และไม่ได้สนใจอะไรนอกจากกิจกรรมของเขากับร่างเล็กในคืนนี้

6 June 2009

            “มินจะไปแล้วเหรอ วันนี้ต้องกลับมาเร็วๆนะ สัญญา” ฮยอนจุงพูดพร้อมยกมือชี้นิ้วก้อยขึ้น เป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายต้องทำตาม

            “อยู่แล้วครับ วันเกิดของจุงทั้งที ผมจะกลับช้าได้ลงได้ยังไง” จองมินพูดแล้วยกมือขึ้นเกี่ยวก้อยกับร่างเล็ก

            24.00

“ทำไมยังไม่กลับอีกนะ ไหนบอกว่าจะไม่ผิดนัดไง” ฮยอนจุงเริ่มวิตกเมื่อรู้สึกว่าเหมือนจองมินจะลืมเวลานัด ร่างเล็กเปลี่ยนเทียนที่เค้กทั้งหมดเป็นครั้งที่3แล้ว เพื่อเมื่อจองมินกลับมาจะได้เห็นเค้กที่เขาตั้งใจทำเอง ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ เทียนเล่มเล็กๆเมื่อโดนความร้อนจากเปลวไฟก็หลอมละลายอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กอยากจะฉลองวันเกิดของเขาเองพร้อมๆกับคนรัก เขาฝึกทำเค้กและอาหารมากมายก็เพื่อวันนี้ ร่างเล็กไม่ยอมแตะอาหารบนโต๊ะแม้แต่น้อย เพราะหวังว่าเมื่อคนรักกลับมาจะได้ฉลองและกินพร้อมๆกัน

“มิน ทำไมกลับเร็วจัง คืนนี้อยู่กับจุนเถอะนะคับ” ฮยองจุนพยายามพูดเพื่อรั้งตัวจองมินไว้

“จุน วันนี้วันเกิดจุง ผมสัญญาว่าจะกลับไปฉลองกับเขา เข้าใจผมนะ” จองมินพยายามยกเหตุผล

“ก็ได้ คืนนี้จุนยอมให้นะ” ฮยองจุนแอบยิ้มอย่างมาดร้ายโดยที่คนในอ้อมกอดอีกคนอย่างจองมินไม่ได้เห็นมัน

เมื่อจองมินออกไปจากห้อง ฮยองจุนก็หยิบมือถือที่ตน แอบตั้งโปรแกรมถ่ายวิดีโอเอาไว้มาดู และกระหยิ่มยิ้ม

“หึ สุขสันต์วันเกิดนะ คิมฮยอนจุง ขอให้มีความสุขมากๆนะ” ฮยองจุนพูดพร้อมกดส่งไฟล์ไปที่เบอร์เดิม

“มินไม่ได้ทิ้งจุง มินไม่ได้ทิ้งจุง มินไม่ได้ทิ้งจุงใช่มั้ย?” ฮยอนจุงเริ่มคิดมากและหวาดระแวง

00.15

“ทำไมยังไม่กลับ ทำไม มินนายทิ้งฉันไปแล้ว นายไม่รักฉันแล้ว นายมีคนอื่นแล้ว “ฮยอนจุงคิดมาก

ตื้ดดด.. เสียงข้อความดังขึ้น ฮยอนจุงหยิบขึ้นมาดู ภาพที่เขาได้เห็น เสียงที่เขาได้ยิน ตอนนี้อธิบายทุกอย่าง จองมินคงเบื่อ และรำคาญ จนอยากทิ้งเขาไปจริงๆ จองมินมีคนอื่น เขาควรจะถือฐานะเสมือนเมียหลวงนั่งรอสามีอย่างสบายใจอยู่บ้านใช่มั้ย ขนาดชั้นป่วย เขายังไม่สนใจมันเลย เขาจะรู้มั้ยที่ชั้นต้องป่วยแบบนี้ก็เพราะเขา ฮยอนจุงเครียดมาก ปาโทรศัพท์กระแทกกับฝาผนัง มันแตกเปนสองท่อน เขาเครียดมากจนอาการปวดหัวเริ่มกลับมาอีกครั้ง เขาพยายามกัดฟันทน และดิ้นรนหายากิน แต่เมื่อเท กลับมีแค่ผงขาวๆออกมา อาการเริ่มหนักขึ้น ฮยอนจุงบีบขวดยาพลาสติกเปล่าในมือแน่นจนมันไม่เหลือรูปเดิม เขาเริ่มอาละวาดทำลายข้าวของ อาหารบนโต๊ะเกือบครึ่ง ที่เคยจัดวางไว้อย่างสวยงาม กลับลงไปกองไม่เหลือชิ้นดีอยู่บนพื้น ฮยอนจุงเริ่มสติเสีย ร้องไห้ฟูมฟาย เสียงหลอกหลอนเขา ทำให้เขาเดินถอยไปอย่างไม่ค่อยรู้ตัวนัก เขาเหยียบลงบนเศษกระเบื้องและแก้วที่แตก เลือดไหลอาบเท้า แต่ร่างเล็กเหมือนไร้ความรู้สึกไปเสียแล้ว

เมื่อจองมินกลับมา เขาต้องตกใจกับสภาพบ้าน เขาพยายามตั้งสติถามร่างเล็กว่าเกิดอะไรขึ้น

“จุง ตั้งสติหน่อยสิ เกิดอะไรขึ้น” แต่แทนที่เขาจะได้รับคำตอบ เขากลับโดนทุบตี ทำร้าย และได้รับรู้ว่าฮยอนจุงรับรู้เรื่องของเขากับฮยองจุนเสียแล้ว เขาผลักฮยอนจุงออกเพื่อป้องกันตัวเอง มีดสเต็กหล่นลงปักที่ขาของร่างเล็ก แต่ร่างเล็กเหมือนไม่มีความรู้สึกใดๆไปเสียแล้ว ฮยอนจุง ดึงมีดขึ้นมาจากขาของตน

“ทำไมชั้นถึงไม่เจ็บเลยนะ ใช่สิ มันคงจะชาแล้ว ชาไปหมด ทั้งตัวและหัวใจ”

“มิน ถ้าไม่มีนายก็คงจะดีเหมือนกันนะ ชั้นจะได้ไม่ต้องคอยหึงหวงใครอีก

ปล่อยให้ชั้นจมกับความมืด ความเหงา ตลอดไป ก็ไม่เลว หึหึ” ฮยอนจุงยกแขนขั้นตั้งฉาก ถือมีดชี้ตรงไปที่จองมิน

“จุง นายมันบ้าไปแล้ว” จองมินพูดพร้อมถอยหนี

“ใช่ ชั้นมันบ้า บ้าเพราะรักนายไง มิน” ร่างเล็กพูดพร้อมถือมีดไล่ต้อนร่างสูงไปให้จนมุม

จองมินถอยหลังหนี จึงเหยียบกับเศษแก้วเข้า ฮยอนจุงหยิบเศษแก้วนั้นขึ้นมาดู

“เลือดคนทรยศนี่ สีสวยดีนะ ชั้นอยากเห็นมันมากกว่านี้ซะแล้วสิ” ฮยอนจุงพูดพร้อมทิ้งเศษแก้วลงและเดินตรงมาที่จองมินที่จนมุมเสียแล้ว ที่ตรงนั้นเคยเป็นที่อยู่ของ คิมบับ สุนัขตัวโปรดของฮยอนจุง แต่2ปีที่แล้วมันได้จากเขาไป แต่ก็ยังทำให้มีโซ่เส้นหนึ่งอยู่ตรงนั้นด้วย

“จุง นายอย่าอะไรชั้นนะ ชั้นขอร้อง จองมินอ้อนวอน”

“ขอร้องเหรอ ชั้นเคยขอร้องนาย ว่าให้นายมีชั้นคนเดียว นายเคยฟังชั้นมั้ย” ร่างเล็กพูดตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“มิน ชั้นจะทำให้นายเดินไม่ได้ นายจะไม่หนีไปจากฉัน” ฮยอนจุงค่อยๆกรีดมีดตัดเส้นเอ็นที่ขาของจองมินทั้งสองข้างและนำโช่มาล่ามเขาเอาไว้

วันต่อมา

จองมินนำมือถือที่ยังอยู่กับตัว แอบโทรไปขอความช่วยเหลือจากฮยองจุน แต่ฮยอนจุงเห็นเสียก่อน

“นายกำลังทำอะไร เหรอ มิน” ฮยอนจุงถามพร้อมแย่งมือถือมาจากมือของจองมิน

“นายจะทำอะไรชั้นอีก จุง” เมื่อเห็นว่าฮยอนจุงหยิบมีดขึ้นมาอีกครั้ง

“หึ ชั้นก็จะทำให้นายไม่มีแขนใช้ไปโทรหาใครได้อีกไง” ฮยอนจุงพูดพร้อมใช้มีดตัดเส้นเอ็นที่แขนของจองมินทั้งสองข้าง

“เอ๊ะ ปากนี่ ถ้าชั้นกรีดปากนาย นายก็คงไปพูดกับใครไม่ได้อีกนาน” ไม่พูดเปล่าฮยอนจุงลงมือทันที

คืนวันนั้น

“มิน ชั้น ขอโทษนะ ที่กรีดปากนาย ชั้นทำเกินไปจริงๆ” ฮยอนจุงร้องไห้เหมือนสำนึกผิด

“ชั้นจะเย็บมันให้นายนะ” ร่างเล็กพูด

“อะ อ่าาาา” จองมินพยายามเปล่งเสียง ซึ่งน่าเป็นคำว่า อย่าาา

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกคับ ที่รัก จุง เต็มใจทำเพื่อมินนะ” ร่างเล็กพูดพร้อมแทงเข็มที่สอดด้ายไว้แล้วไปที่ปากของจองมินและเริ่มเย็บสดๆ

8 June 2009

ฮยองจุนโทรเข้าโทรศัพท์บ้านของพวกเขา ซึ่งแน่นอนฮยอนจุงต้องเป็นคนรับ

“นี่ชั้นฮยองจุนเองนะ จุงไม่ว่านายจะทำอะไร มิน หัวใจเขาก็ยังเป็นของฉันคนเดียว ชั้นต้องไปช่วยเขาแน่” ฮยองจุนเอ่ยยั่วโทสะ ซึ่งได้ผล ฮยอนจุง สติเสียมากขึ้น เขาขว้างโทรศัพท์บ้าน จนมันพังยับเยินและเดินตรงไปหาจองมิน ที่หลับไหล โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าอันตรายมาถึงตัวเองแล้ว

“มิน ชั้นอยากดู ชั้นอยากรู้จังเลย ว่าหัวใจที่เล็กเท่าแค่กำปั้นของนาย ทำไมมันใส่ใครได้เยอะแยะมากมายนักนะ ทั้งชั้น ทั้งฮยองจุน และใครต่อใคร” ร่างเล็กพูดพร้อมลงมีดกรีดไปที่อกด้านซ้ายของจองมิน

ก้อนเนื้อสีแดงสดยังคงเต้นตุบๆอยู่ในมือของร่างเล็ก ที่จับมันไว้เหมือนกลัวว่าจะหายไป

หัวใจนายเป็นของฉันแล้วจองมิน เป็นของฉันคนเดียว และตลอดไป

ร่างเล็กลากร่างของคนรักที่ไร้ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจมาที่เตียงของพวกเขา คนภายนอกที่เห็นคงจะเป็นภาพคนๆนึงที่เสียสตินอนกอดศพที่ไร้หัวใจอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน บางทีก็หัวเราะ บางทีก็ร้องไห้เหมือนเป็นคนบ้า และอาหารก็เริ่มเน่าเสียส่งกลิ่นเหม็นเน่า กลิ่นเลือดลอยคละคลุ้งเหม็นหืนไปทั่วทั้งบ้าน แต่สำหรับฮยอนจุง ในโลกแห่งความฝัน จองมินจะอยู่กับเขาคนเดียว เสมอและตลอดไป

Park Jung Min, Your Heart is still with me alone ‘n Forever

พ